„Rękopis znaleziony w Saragossie” z 1964 r. w reżyserii Wojciecha Jerzego Hasa to arcydzieło światowej kinematografii, a zarazem najdziwniejszy i najbardziej fascynujący film należący do jej kanonu. Krytyka i widzowie przyjęli go z chłodnym dystansem. Wydawał się przeładowany fantasmagoriami, wątkami, widza dezorientowała ich plątanina, niektóre szczególnie długie ujęcia porażały sztucznością. Obraz Hasa miał strukturę szkatułkową – te zabiegi niespecjalnie przemawiały do publiczności kinowej, przywykłej do tradycyjnej narracji fabularnej. Niejasne było też jego przesłanie, czyniące drwinę ze zdrowego rozsądku. Nikt jednak nie odmówił temu obrazowi uznania, ponieważ od strony widowiskowej był majstersztykiem. Dlaczego, mimo tych kontrowersji, filmowy „Rękopis znaleziony w Saragossie” stał się arcydziełem? Dlaczego zachwyca się nim Hollywood? Dlaczego od tylu lat hipnotyzuje miłośników kina? Na te pytania spróbujemy odpowiedzieć w kinie Centrum w czasie 34. Przeglądu Polskich Filmów Fabularnych „Debiuty”, w Roku Wojciecha Jerzego Hasa, wspólnie z krytyczką, Adrianą Prodeus. Na pokaz specjalny do kina Centrum, otwierający wydarzenie, zapraszamy 26 listopada, o godz. 17.00.Premiera kultowego dzieła Wojciecha Jerzego Hasa odbyła się 9 lutego 1965 r. w Sali Kongresowej Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Reżyser był już wówczas twórcą o uznanej pozycji. Za zdjęcia odpowiadał Mieczysław Jahoda, za muzykę Krzysztof Penderecki, scenografię i kostiumy – Lidia i Jerzy Skarżyńscy. Scenariusz na podstawie słynnej powieści hr. Jana Potockiego o tym samym tytule, opracował Tadeusz Kwiatkowski. Film urzekający wizualną warstwą powstał pod Częstochową, która udawała Hiszpanię, w odciętej od świata powojennej i komunistycznej Polsce.
Proj. infografiki Zdzisław Siwik
Galeria zdjęć
